Tip:
Highlight text to annotate it
X
ตอนที่ 14
ไม่เป็นไรใช่มั้ย?
เกิดแบบนี้ขึ้นได้ไง ?
ปาร์ค คยู......
ฝ่าบาท, ได้โปรดให้กระหม่อมเป็นผู้ลงโทษเองเถิด!
ต้องให้แน่ใจนะ
เจ้าต้องฆ่ามัน..
ปาร์ค คยู! ปาร์ค คยู! ปาร์ค คยู!
ปาร์ค คยู ไม่ทำอะไรเพื่อช่วยข้าเลย.
ถ้างั้น. ตอนนี้คนถูกเนรเทศก็คิดว่าท่านตายแล้วสิ?
เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง ?
เขาดีขึ้นมากแล้ว
โบจิน
เจ้าไปได้แล้ว
ค่ะ ท่าน
ข้าต้องไปทำงานก่อนนะ
ดูแลตัวเองด้วยล่ะ
ที่นี่มีอะไรไม่สะดวกสบายมั้ย?
ให้ข้าได้เจอกับ โบจิน อีกครั้ง .....
ข้ารู้สึกขอบคุณท่านมาก
งั้นเชียวรึ ?
ข้าไม่ฆ่าทาสราคาแพงของข้าหรอกน่ะ
ข้าว่า เขายังไม่ได้ตรวจดูเครื่องหมายบนไหล่ของเขา
ทีนี้ เจ้าเข้าใจหรือยัง?
ข้าเป็นนายของเจ้า
ท่าน! ต้องการอะไรจากข้า ?
โบจิน
ทำไม โบจิน ถึงได้มาอยู่ที่นี่?
ตั้งแต่นี้ต่อไป, ถ้าเจ้าทำงานให้แก่ข้า
เจ้าก็จะได้ลงเรือไปพร้อมกับโบจิน
ทีนี้, ยอมรับข้าเป็นเจ้านายเจ้าหรือยัง ?
ท่านจะยอมปล่อยข้าไปพร้อมกับโบจินหรือ?
ข้า จะ ทำ
ไม่ว่าอะะไรก็ตาม
ข้าเคยบอกแล้ว ว่าอย่ามาที่นี่อีก
ท่านลืมไปแล้วรึ?
ข้า,
ไม่.......
อยากเห็นหน้าท่านอีก .......
วิลเลียม..ตาย..แล้ว
สาเหตุที่ข้ามาหาเจ้าวันนั้น
ก็เพราะเรื่องนี้
ข้าไม่สามารถทำอะไรได้..
ข้า, เจ็บปวด......
และ เสียใจ.......
ท่าน..ทำแบบนั้นทำไม ?
ทำไม?
ท่านรู้ว่าวิลเลียม กำลังจะตาย,
ทำไม ถึงไม่ทำอะไร ?
นั่น..เป็นเพราะข้ารึ ?
พูดมาสิ...
เป็นเพราะข้ารึ ?
ท่านมาหาใคร ?
ที่นี่มีคนต่างชาติอยู่อีกใช่มั้ย?
ท่านรู้จักวิลเลียม ได้อย่างไร ?
ข้าเป็นเพื่อนเขาที่เกาะเจจู
เพื่อนรึ ?
เพื่อน เพิ่งจะมาหาเขาตอนนี้นะ ?
เจ้าเรียกตัวเองว่าเป็นเพื่อนได้อย่างไร ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเจ้า !
เป็นเพื่อนประสาอะไร ?
ท่านพูดเรื่่องอะไรเนี่ย ?
เจ้าไม่เห็นรึ ?
คำแสดงความเสียใจ ถึงคนที่ตายไปแล้ว
วิลเลียม ไปสู่โลกหน้าแล้ว..
โลกหน้า ? อะไร..?
ก็อะไรอีกล่ะ, เขาถูกตีจนตายน่ะสิ..
เป็นคำสั่งของพระราชา
ไม่มีใครรู้ด้วย ว่าร่างของเขาอยู่ไหน.....
ข้าไม่สามารถจัดงานศพให้เขาได้ !
โลกช่างโหดร้าย อะไรเช่นนี้นะ ?
เป็นคนต่างชาติเนี่ย มันผิดตรงไหน ?
เอ้า นี่คือสัญญา
เจ้าจะได้ส่วนที่เหลือ เมื่อเจ้าพาวิลเลียมกลับมาก่อนวันแต่งงานอย่างปลอดภัย
เจ้าโง่, สุดท้ายก็ .....
นี่คือของที่ ยาน โยนทิ้ง
ดูจากการประท้บตราแล้ว คงเป็นเอกสารสัญญา
ใช่, ข้าก็คิดอย่างนั้น. เขาโยนทิ้งหลังจากทราบว่าชาวต่างชาตินั่นตายแล้ว
เขาคงคิดว่ามันไร้ประโยชน์เมื่อชาวต่างชาตินั่นตาย.
อะไรเนี่ย ?
โอ้, นี่มันหอยเป๋าฮื้อสดนี่ ?
ทำไม ของบรรณาการจาก ทัมนา ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ?
ข้าต้องหาหลักฐานให้เจอ
หลัก ฐาน ......
นายน้อย, นี่บงซัม ครับ.
เข้ามา.
มีจดหมายมากจากกลุ่มการค้าซีโอริน ครับ
รีบออกไปได้แล้ว !
พรุ่งนี้ ข้าอยากจะขอเชิญท่านไปที่ ฮงบินกัก
กลุ่มการค้า ซีโอริน
วิลเลียม.....
เจ้าดูเป็นคนละคนเลย
ข้าชอบวิลเลียมคนเก่ามากกว่า ....
แต่....
แต่อะไร ? มีเรื่่องอะไรหรือ?
ที่จริงแล้ว, ข้าเจอบางอย่างแปลก ๆ ที่โกดังเก็บสินค้าน่ะ
ดูเหมือนจะเป็นห้องลับเก็บของ
ที่นั่นมีของบรรณาการ ด้วยนะ,
ท่านไม่คิดว่ามันแปลกหรือ ที่ของบรรณากาจะมาอยู่ที่นี่น่ะ ?
โบจิน.....
ฟังข้าให้ดีนะ....
นี้ต่อไป. เจ้าต้องไม่บอกใครนะว่าเจ้าห็นอะไรในกลุ่มการค้านี้
อย่าบอกใคร ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่....
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง, ห้ามบอก ปาร์ค คยู
บางทีข้าอาจจะหาเรือ เพื่อไปอังกฤษกับเจ้าได้
จนกว่าเราจะได้ไปด้วยกัน, เจ้าต้องแกล้งไม่รู้ไม่เห็นอะไรนะ
แล้ว ข้าจะบอกทุกอย่างแก่เจ้าทีหลัง.
หวังว่าคงเข้าใจข้านะ ว่าข้าจะทำอะไรน่ะ?
ฮงบินกัก, กลุ่มการค้าซีโอริน
พวกนี้เป็นพวกสินค้าที่ไม่ได้ลงบันทึกในสมุดนี่
แปลกจริง ๆ
เราขาดคนช่วยงาน, นายท่านสั่งให้ไปช่วยงานพวกเขา
ค่ะ.....
ข้าได้ยินมาว่า ท่านและองค์ชาย เรียนหนังสือด้วยกันที่ซังยุนกวาน (สถานบันการศึกษาที่ดีที่สุด)
ข้ายังได้ยินมาอีกว่า ท่านและองค์ชาย มักจะคุยปรึกษาหารือกัน
ท่านอยากจะพูดอะไร ?
ท่านได้ยินแล้วนี่..
หากองค์ชาย และท่านนายก ให้ความช่วยเหลือ ให้โชซอนเปิดท่าเรือทำการค้า
ทำให้โชซอนของเราร่ำรวยและเมีอำนาจในการค้ากับต่างประเทศ
ท่านนายก..ที่ตายไป...
ไม่อนุญาตให้ท่านทำตามแผนที่วางไว้ ใช่หรือไม่?
ท่านเป็นคนดีนะ.
นั่นเป็นสาเหตุให้ท่านวางยาเขาหรือ ?
ข้าได้ยินมาว่า ..เขา. หัวใจวายตาย..
ท่านพูดว่า " ถูกวางยาพิษจนตายหรือ ?"
ท่านพูดเกินไป..นะ
ดูเหมือนท่านไม่ค่อยจะพอใจข้านะ, งั้น..ข้าขอตัวก่อน
บริการท่านให้ดีด้วย
ข้าขออภัย ! ที่ทำให้ท่านต้องรอ
ท่านต้องการพบข้าทำไม?
ท่านให้คนที่มีธุระยุ่งเรื่องเตรียมตัวแต่งงาน มารอท่านได้อย่างไรกัน ?
นี่คื่อ...ของขวัญแต่งงาน
โปรดรับไว้ด้วย, ถือเป็นการแสดงความจริงใจเล็กน้อยจากข้า
เจ้าเข้ามาในนี้ได้อย่างไร ?
ข้าเข้ามาไม่ได้หรือ ?
เจ้าก็รู้นี่ ว่าพวกนั้นมาทำอะไรที่นี่ ?
พวกนี้ไม่ใช่กลุ่มการค้าที่ใหญ่ที่สุดในโชซอนหรือ ?
ที่นี่, ให้งานข้าทำและจ่ายค่าแรงข้า
ที่นี่ไม่มีใครดูถูกข้าเพราะว่าข้าเป็นนักดำน้ำ
ข้าชอบที่นี่
ฟังข้าให้ดีนะ ..
ถ้าเจ้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น
ในกลุ่มการค้านี้, เจ้าต้องบอกให้ข้ารู้
(วิลเลียม) เจ้าต้องไม่บอกอะไรแก่ใครเรื่องที่เจ้าเห็นที่นี่
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง, ปาร์ค คยู
ฮันยาง แตกต่างจากที่เจจูมาก
เจ้าห้ามไว้ใจแลเชื่อใครง่าย ๆ เพียงเพราะว่าเขาทำดีกับเจ้า
เจ้าเข้าใจหรือเปล่า?
ท่านไปก่อน, ข้าจะไปหลังจากส่งท่านไปแล้ว
เจ้าไปก่อนสิ..
วิลเลียม !
วิลเลียม !
ท่านมานั่งทำอะไรข้างนอก?
ท่านยังไม่หายดีเลย ....
ข้าดีขึ้นแล้ว
อ้อ, โบจิน. เจ้าไปไหนมาน่ะ?
หืม?
อ๋อ.....
คือว่า.....
จริง ๆ แล้ว...
ข้าไปช่วยงานที่ ฮงบินกัก มาน่ะ
ข้าเจอ คนถูกเนรเทศโดยบังเอิญที่นั่น.
เจ้ามีบอกเขาหรือเปล่า?
คือว่า......
ข้าว่า บอกเขาน่าจะดีกว่าน่ะ...
ถ้างั้น.....
เด็กผู้หญิงนั่นก็รู้เรื่องเกี่ยวกับห้องเก็บของ?
ดีมาก, เจ้าไปได้แล้ว
โบจิน จะไม่เป็นไร, ใช่มั้ย?
ได้โปรดสัญญาแก่ข้าด้วย .
เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอแน่
ลูกข้ารึ?
มีอะไรเกี่ยวกับลูกข้า ?
ตอนที่ข้าไปที่กลุ่มการค้าซีโอริน,
ข้าเห็นคุณชายอยู่กับคนงานหญิงที่นั่น
ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงที่ตามคุณชายมาจากเจจู...
ข้าเป็นห่วงว่า ถ้าคนอื่นเห็นอาจจะเข้าใจผิดได้..
แต่ว่า! ข้าไม่เห็นเขาทำแบบที่จะคิดแบบนั้น
หล่อนคงประหลาดใจในตัวลูกข้า เพราะลูกข้าติดค้างครอบครัวหล่อนตอนที่อยู่ที่ เจจู
ข้าเข้าใจความหมายของเจ้าดี
เจ้าออกไปก่อน.
เจ้าค่ะ...
เจ้ากล้าดียังไง , ที่คนชั้นต่ำอย่างเจ้ามายุ่งกับลูกข้า ?
เจ้ามันพวกชั้นต่ำ
ลูกข้าเป็นใคร, ปาร์ค คยู, เขาเป็นชนชั้นสูง
มาจากครอบครัวที่มีฐานะ
เขาเป็นคนที่คนชั้นต่ำอย่างเจ้าไม่ควรอาจเอื้อมฝันถึงด้วยซ้ำ.
ถ้าขืนเจ้ายังพบเขาอีกล่ะก็...
ข้า..จะไล่เจ้าออกจากฮันยาง เข้าใจมั้ย?
ทำไมไม่ตอบข้า ....?
เจ้า ดูถูกข้ารึ?
หรือว่าต้องถูกเฆี่ยน ถึงจะรู้สึกน่ะ ?
ได้ เจ้าค่ะ.
ไม่มีทาง.....
ที่ข้าจะเจอเขาอีก....
ข้าเข้าใจ...
เปิดประตู.
เรามาจากหน่วยสืบสวนมาตรวจสอบที่นี่
หา !
เร็ว, เปิดประตู!
ค้นให้ทั่ว !
ครับ !
ใต้เท้า, ไม่เจออะไรเลย
ข้างในน่ะ ว่างเปล่า
ดูเหมือนท่านจะไม่เจอสิ่งที่ท่านต้องการนะ
ถึงแม้ ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังหาอะไร...
หากท่านบอกข้า,
ข้าจะนำมาให้ท่านโดยตรง
ท่านแม่, ท่านทำแบบนี้ได้ไง?
วันแต่งงานของเจ้าถูกกำหนดไว้แล้วนะ
เดือนหน้าวันที่ 15, อย่าลืมล่ะ
เจ้าคงไม่ลืมใช่มั้ย, ว่างานแต่งงานนี้เจ้าเป็นคนต้องการเอง?
ได้,
ข้าจะทำตามที่ท่านพูด..
ยังไงก็ตาม, เหตุผลที่ข้ายอมแต่งงานก็เพื่อไม่ให้โบจิน ถูกทำร้าย นั่นเป็นเหตุผลเดียว
หากท่านแม่ทำร้ายเธออีกละก็
งานแต่งงานนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้น...
ลูกข้าช่างเป็นคนอ่อนไหวจริง ๆ !
ทำไมลูกข้าถึงโดนผู้หญิงแบบนั้นหลอกได้นะ ?
ทำไมข้าต้องเจอกับเขาในสภาพแบบนั้นด้วย?
ชนชั้นขุนนาง กับ ชาวไร่ชาวนา,
คนพวกนี้......
มีห้องเก็บของอีกห้องอยู่ในห้องเก็บของน่ะ
ห้องเก็บของหรือ?
มันอยู่ที่ไหน?
บอกรายละเอียดมาหน่อยสิ
ตอนนี้, เหมือนกับว่าข้าโกหก..คนถูกเนรเทศนะ...
ถึงข้าปฏิเสธ, มันก็ไร้ความหมาย
แต่ว่า, ภายในคืนเดียวของพวกนั้นมันหายไปไหน?
โบจิน...
วิลเลียม...
ลมเย็นดีนะ
บางที, ข้าอาจจะหาเรือพาเราไปอังกฤษได้นะ
จนกว่าจะถึงตอนนั้น, โบจิน, เจ้าจะเข้าใจข้าไม่ว่าข้าจะทำอะไรก็ตาม ใช่มั้ย?
วิลเลียม.
ท่านบอกนายท่าน ว่าข้าบอกเรื่องห้องเก็บของแก่แคนถูกเนรเทศนั่นใช่มั้ย "
ท่านทำแบบนั้นจริง ๆ ใช่มั้ย ?
ปาร์ค คยู พยายามจะฆ่าข้านะ...
เขาอาจจะไม่มีทางเลือกนะตอนนั้น
เพราะอยู่ต่อหน้าพระราชา, เค้าจะทำอะไรได้ล่ะ?
ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้านะ,
เราก็มีทางที่จะไปจากที่นี่ด้วยกันได้
ตอนนี้, ข้าไม่สนใจเรื่องของ ปาร์ค คยู แล้ว..
วิลเลียม
ท่านแน่ใจนะ ว่าท่านน่ะไม่ได้เข้าใจอะไรผิดน่ะ ?
ท่านลืมไปแล้วรึ ?
คนถูกเนรเทศนั่น เป็นคนที่พยายามจะช่วยท่านนะ!
คนถูกเนรเทศนั่นก็พยายามจะแยกเราจากกันด้วย
หน้าเจ้าไปโดนอะไรมา?
ใครทำแบบนี้กับเจ้า?
ไม่มีอะไร....
ข้าแค่ทำผิด...ก็เลย..
ไม่ใช่เรื่่องใหญ่หรอก!
ไม่ต้องห่วงนะ.
คนที่ทำแบบนี้กับเจ้า....
ข้าไม่ปล่อยมันไว้แน่ ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม
อย่าปิดข้าเลย...
ข้ามีงานหลายอย่างต้องทำ, งั้น....
แล้วเจอกันนะ
ขอโทษนะ....
วิลเลียม....
ท่านไม่เห็นรึว่าแดดยังออกอยู่ ?
แต่ยังไง ดวงอาทิตย์ก็ต้องตกอยู่ดีน่ะ
ทำไมท่านต้องไปสนด้วยล่ะ ?
ท่านบอกว่าจะไม่มาอีกไง
และตอนนี้เอาเหล้ามาด้วย ?
ท่านล้อข้าเล่นรึไง ?
ข้าแค่อยากดื่มเหล้าพื้นเมืองที่ข้าเคยดื่มกับท่านตอนที่อยู่ที่เจจูก็เท่านั้น
ท่านคิดว่าที่ฮันยาง จะหาเหล้าพื้นเมืองจากเจจูได้ง่าย ๆ รึ ?
มาเถอะ, ข้าจะรินให้ท่านดื่ม
ท่าทางตอนท่านดื่มน่ะแจ๋วมาก..
ชีวิตที่ฮันยาง เป็นอย่างไรบ้าง ?
ก็ไม่ดีเท่าไหร่
ข้าแก่แล้ว, และมาจากชนชั้นล่าง เลยหางานไม่ได้ เฮ้ิอ!
ที่ฮันยางนี่ มีหลายอย่างที่ข้าทำไม่ได้
โบจิน.... เธอเป็นยังไงบ้าง?
สบายดีมั้ย?
ท่านคะ,
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา,
กฎของนักดำน้ำน่ะ....
จะไม่เก็บหอยที่ยังไม่โตหรอกนะ
ในสายตาของข้าน่ะ, มันยังไม่ถึงเวลานะ..
แม้จะยังไม่ถึงเวลา, หากท่านต้องการจริงๆ, ท่านก็ต้องอดทนรอ
เมื่อเวลาที่พร้อมเก็บเกี่ยวมาถึง
คนก็สามารถเข้าไปเก็บเกี่ยวได้
กว่าจะถึงตอนนั้น, ท่านปล่อยไว้ก่อนเถอะนะ
ปล่อยให้มันเติบโตขึ้น
วันเวลา เหล่านั้น,
ข้าคิดถึงมัน
วันเวลาที่ข้าอาศัยอยู่ที่ห้องเก็บห้องในบ้านของท่าน..
ฐานะเป็นผู้ถูกเนรเทศ
ขน
ถึงแม้ว่าจะได้จากบรรพบุรุษ, พวกเจ้าไม่คิดจะถอนทิ้งหรือ?
ไม่สิ, พวกเจ้าต้องถอนมันทิ้ง
ดูนี่.....
หนึ่ง...
สอง.....
สาม!
ถ้าเจ้าทายาบนผ้าและรอให้มันแห้ง,
เจ้าก็สามารถกำจัดได้ภายในทีเดียว
ต่อไป
หนึ่ง....
สอง.....
สาม!
นายท่านคะ !
ข้าคิดว่าข้าทำหายไว้ซะอีก
ขอบใจมากนะ
ท่านหญิง....
เจ้าสบายดีมั้ย?
อืม....
ข้าว่าข้าเคยเห็นเจ้าที่สำนักงานใหญ่ของกลุ่มการค้าซีโอรินมาก่อนนะ
อ้อ, เจ้าค่ะ....
เจ้าทำงานที่นั่น,
เจ้าคงมีรสนิยมดีสินะ
หือ?
วันที่ 15 เดือนหน้า
เป็นวันแต่งงานของข้า
อ้อ.....
อ้อ...
อย่างนั้นหรือคะ..?
ข้าต้องการผ้าไหมเพื่อส่งเป็นของขวัญแก่ครอบครัวเจ้าบ่าวของข้า
เจ้าเลือกให้ข้าได้มั้ย?
ค่ะ
อันนี้เป็นยังไงคะ?
งานแต่งงานต้่องใช้สีแดงกับสีน้ำเงิน
เจ้าต้องการให้งานแต่งงานข้าผิดพลาดหรือ?
ไม่นะคะ!
เจ้ากล้าเลือกไหมชั้นเลวมาใช้ในงานแต่งงานของข้าหรือ?
เจ้าเลือกไหมชั้นเลวพวกนี้,
เจ้าก็ต้องจ่ายค่าชดเชยก็แล้วกัน.
ทำไมท่านทำแบบนี้กับข้าล่ะ?
เจ้าไม่รู้รึ ว่าเจ้าน่ะผิด ที่ลืมฐานะของตัวเองน่ะ?
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...?!
นายน้อย.....
ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องเธออีกล่ะก็,
ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้า
เจ็บนะ, ปล่อยข้า
ปล่อยมือข้า !
โบจิน, แห่งหมู่บ้านซันบัง ที่ข้าเคยรู้จักน่ะ
เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ใคร !
ทำไมเจ้าถึงยอมรับความอัปยศอย่างนี้?
ตอนนี้ท่านอยู่ข้างใครล่ะ?
เธอ....เป็น....
คู่หมั้นของท่านนะ..... คนถูกเนรเทศ
ท่านทำแบบนี้กับข้าต่อหน้าคู่หมั้นของท่านได้อย่างไร?
ถ้าหากท่านต้องการช่วยข้า,
ก็อย่ามายุ่งกับข้า...
อะไรเนี่ย !
ฮึ... งามจริง ๆ
เหมือนพวกชาวนา, กำลังทำงานอยู่กับข้าวเน่า ๆ
ข้าทนพอแล้วนะ, พวกเจ้ากลับไปเจจูอย่างเงียบ ๆ ได้แล้ว
ไร้มารยาทจริงๆ....
อะไรนะ?!
ท้องอิ่มแล้วก็อย่ามาเที่ยวพูดเรื่องไร้สาระเลยน่ะ...
ทำไมข้าต้องมาฟังท่านด้วย?
เจ้ากล้าดียังไง ถึงมองข้าแบบนั้น!
ข้ามันนักดำน้ำชั้นต่ำ, เลยไม่มีมารยาท
อย่าฝันหวานที่จะส่งลูกสาวเจ้ามาเป็นเมียน้อย(อนุภรรยา)บ้านข้า....
อะไรนะ?
เมียน้อยรึ ?
พูดเพ้อเจ้อ น่ะ!
เพ้อเจ้อรึ....?
เลิกพูดสกปรกและออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้เลย...
เจ้าคิดว่าลูกสาวเจ้าจะปลอดภัยรึ?
ท่านคิดว่าข้าจะปล่อยให้ท่านทำร้ายลูกข้ารึ?
ไปให้พ้น!!!!
ท่านจะทำอะไรน่ะ?!
ท่านจะทำอะไรแม่ข้า?!
อะไรนะ?!
ท่านลงมือกับข้า....
ข้าทนได้.
แต่, ห้ามทำกับแม่ของข้า!
ท่านเป็นอะไร?
ท่านเป็นใคร ถึงมาทำกับแม่ข้าแบบนี้?
ถ้าท่านมีแรงมาทำแบบนี้, สู้ท่านไปควบคุมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนท่านดีกว่า
เจ้าพูดอะไรนะ..?
ข้าน่ะ....ไม่สนใจ
ลูกชายของท่าน, แม้แต่นิดเดียว
ท่านวางใจได้
คนที่ไปอยู่บ้านข้าที่ ทัมนา ก็คือเขา
และคนที่เชิญข้าไปอยู่บ้านเขาที่ฮันยาง ก็คือเขา
ข้าไม่สนหรอก!
ดังนั้น,
ท่านไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับข้าและแม่ของข้า
ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน
แต่ถ้าข้าได้ยินคำพูดแบบนี้อีกละก็
เจ้าจะต้องถูกเฆี่ยนจนตาย..
อย่าลืมซะ...
โบจิน...
อย่าไปสนใจยัยหมูตอนนั่น
เข้าใจมั้ย?
แม่.....
กินซะ.....
เชิดหน้าขึ้น
เชิดขึ้น !
แม่.....
ข้าละอายใจไม่กล้าสู้หน้าท่าน....
ยัยนั่นกล้าดียังไง ที่ลงมือกับเจ้าน่ะ?
ถ้าเจ้าจะอยู่ที่ฮันยาง, เจ้าจะต้องเข้มแข็ง
เจ้าต้องต่อสู้เพื่ออยู่รอด, ถึงแม้เจ้าจะเป็นคนชั้นล่าง, เจ้าห้ามอยู่อย่างคนขี้ขลาด
เข้มแข็งไว้ และอย่าปล่อยให้พวกนั้นดูแคลนเจ้า
ข้าเป็นห่วงว่าเจ้าจะไม่สามารถอยู่อย่างคนทั่วไป เพราะเจ้าเป็นคนซื่อ
ตอนนี้เจ้าลงหลักปักฐานขนาดนี้แล้ว, ข้าก็ไม่ต้องห่วงเจ้าอีก
แม่......
เพราะข้า.....
ท่านถึงต้องเจอเรื่่องแย่ ๆ แบบนี้....
ข้า..ขอโทษ.....
ข้า.....ขอโทษ......
กินนี่ด้วย...
(สถานที่ : หมู่บ้าน)
ถ้าท่านอยากช่วยข้้า,
ได้โปรด, อย่ามายุ่งกับข้า ...
ใต้เท้า
ท่านมาทำอะไรที่ฮันยาง ?
คือ...
เจ้ามาหาวิลเลียมหรือ?
ท่านคงรู้วข่าวการตายของเขาแล้ว....
ท่านรู้แล้ว, ใช่มั้ย?
ดูจากหน้าอันหดหู่ของท่านแล้ว, ท่านคงปล่อยให้เขาตาย..
ระวังคำพูดของเจ้าด้วย !
เพื่อช่วยชีวิตเขา....
ข้าเสี่ยงชีวิตข้า..เพื่อร้องขอต่อพระราชา
ช่วยเขาจากโทษตาย...
เพิกถอนคำสั่งของพระราชา....
ข้าทำเท่าที่ข้าทำได้แล้ว...
ข้าควรปกป้องเขามากกว่านี้....
ในที่สุด, ข้าก็ทำไม่สำเร็จ
ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน
เพราะวิลเลียมหรือ?
ข้ามาที่ฮันยาง เพื่อมาเป็นตัวแทนของบริษัท อีสท์ อินเดีย
เรากำลังทำธุรกิจกับกลุ่มการค้าซีโอริน
กลุ่มการค้าโซริน หรือ?
ท่านทำธุรกิจอะไรกับพวกเขา ?
โชซอน ยังไม่อนุญาตให้เปิดทำการค้านี่..
นายท่าน (หัวหน้ากลุ่มการค้าซีโอริน) มา !
วิลเลียม ..ยังไม่ตาย
เจ้าหลอกข้า ทั้งๆ ที่เจ้ารู้ว่าเขายังมีชิวิตอยู่?
โบนิจ, เชื่อข้านะ
ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปข้าควรจะอยู่คนเดียวใช่มั้ย?
คำสัญญาที่ว่าเราจะไปด้วยกัน ยังมีผลอยู่, ใช่มั้ย?
มาทำธุรกิจกันเถอะ
เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถรอดพ้นจากความตายได้
โบจิน.. ได้โปรดปลอดภัย..ด้วยเถอะ