Tip:
Highlight text to annotate it
X
ท่านทำได้ดีมาก
ท่านหาข้อตกลงยอดเยี่ยมเช่นนั้นได้อย่างไร
เป็นเกียรติยิ่งนัดที่ท่านเห็นดีด้วย
หากไม่มีลูกค้า พ่อค้าย่อมไม่อาจอยู่ได้
ในฐานะคนค้าขาย เราย่อมช่วยเหลือลูกค้าในเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้
อย่างน้อย นี่ก็เป็นส่ิงที่ข้าพอจะทำได้
นางช่างมีน้ำใจอะไรเช่นนีี้
กลุ่มการค้าซีโอรินมีอำนาจสูงสุดในฮันยาง
แต่หนึ่งในสิบของกำไรก็นำไปบริจาคให้คนยากจน
กลุ่มการค้าช่างแตกต่าง ไมห่วังเฉพาะความร่ำรวย
ข้ารู้สึกขอบคุณที่ท่านห่วงใยราษฎร
ได้ยินมาว่าความเป็นอยู่ของพวกเขายากลำบาก ข้าและพระราชารู้สึกสงสารยิ่งนัก
ไม่ใช่ความผิดของท่านเพียงฝ่ายเดียวที่ความเป็นอยู่ของราษฎรลำบากมากขึ้น
เป็นเพราะว่าชนชั้นทางสังคมที่สืบทอดกันมา นักการศึกษา ชาวนา ช่างฝีมือ และพ่อค้า
และปัญหาคือการค้าและธุรกได้กำไรมากกว่าการเกษตร
การเกษตรที่ราคาตกต่ำยิ่งนัก
ข้าก็เริ่มตระหนักถึงปัญหานี้ขณะอยู่ที่แคว้นชิง(จีน)
ดังนั้น ข้าจึงไม่พอใจที่เราไม่ยอมติดต่อการค้ากับแคว้นชิง
ตัวอย่างเช่น เกาะเดจิมาของญี่ปุ่น(ถูกสร้างในปี1634 เพราะการค้ากับเนเธอแลนด์)
สินค้าหลายอย่างจากตะวันตกนำมาขายที่นั่น
กำไรที่ได้จากเกาะเดจิมาเล็กๆ มากกว่าสิบเท่าของที่ทั้งประเทศทำได้
เมื่อเราเปิดท่าเรือให้ต่างชาติ เราควรจะได้กำไรมากกเหมือนญี่ปุ่น
ฟังดูเข้าท่า
แต่การเปิดท่าเรือให้ชาวต่างชาติไม่ใช่ทางแก้ปัญหาที่ดีที่สุดสำหรับข้า
หากเราเปิดท่าโดยปราศจากการเตรียมการเศรษฐกิจภายในของเราย่อมถูกตีตลาดด้วยชาวต่างชาติ
นายหญิง ต้องการน้ำไหมคะ
นี่เจ้า
จะอยู่ตรงนี้ตลอดทั้งคืนเลยเหรอ?
แน่นอนค่ะ
นายหญิงใหญ่สั่งข้ามานี่นา
แล้วทะเลก็กว้างมาก จนเราไม่สามารถเห็นจุดสิ้นสุดของมันได้
แน่นอน
ที่ขอบของทะเลจะชนกับขอบฟ้า
มันช่างกว้างขวางสุดสายตา
แต่พอมองขอบฟ้า ข้าจะรู้สึกอ้างว้างทีเดียว
เหตุใดถึงอ้างว้างเล่า
ถ้ามองแล้ว ควรจะรู้สึกปลอดโปร่ง
ข้าได้ยินว่ามีปลาหลายชนิดในท้องน้ำ
บุ้งทะเล
ปลาหมึกทะเล
หอยเป๋าฮื้อ
ความเงียบสงัด
เงียบสงบอยู่ทุกๆที่ แต่ไม่มีค่าอันใด
คุณหนู
ข้าต้องไปห้องน้ำหน่อย
จากนั้น ข้าจะเล่าเรื่องปลาวาฬระบำให้ฟัง
วาฬระบำ?
ใช้แล้ว วาฬ
อยู่นี่นะอย่าไปไหน ตกลงนะ?
ค่ะ
วาฬระบำเหรอ
ถ้าข้าไปทางนี้ ข้าจะเจอวิลเลี่ยมได้
นี่เจ้าจะไปไหนกัน
จะทำให้ข้าต้องผิดหวังซ้ำซากอีกแล้วหรือ
ปล่อยข้าเถอะ
ข้าต้องทำอย่างไร เจ้าถึงจะเชื่อฟังข้า
อย่าได้ทำตัวสิ้นคิดอย่างนี้อีก
กล้าดีอย่างไรถึงมาขังข้าไว้
ข้าขอให้ท่านให้ข้าวข้าหรือเปล่า
ข้าขอให้ท่านให้อะไรข้าหรือเปล่า?
กลับกันเถอะ
ปล่อยข้าไปนะ
ถ้าเจ้าไป เราจะตายกันหมด
เจ้า วิลเลี่ยม และข้าจะตาย
ถ้าเจ้าอยากไปมากขนาดนั้น ก็ไปเลย
ทำไมคนเล่านั้น ทำอย่างนี้กับเรา
ผิดนักหรือที่เกิดมาเป็นสามัญชน
ผิดนักหรือที่มีกิริยาแตกต่าง
ข้า ไม่ชอบบ้านของท่าน
เหตุใดครอบครัวของท่าน ถึงพยายามบังคับข้าให้เป็นไปอย่างที่เขาต้องการ
ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ผู้ถูกเณรเทศ
ข้าคงไปจากที่นี่พร้อมวิลเลี่ยม
ทำไมท่านไม่หายไปจากหน้าข้าซะ
ทำไมต้องทำลายชีวิตข้า ทำไม
ข้า..ไม่ได้ชอบท่าน ผู้ถูกเนรเทศ
ข้าจะแต่งงานกับ
ลูกสาวของฮงชิฮยุน เสนาบดี
ทำไมถึงพูดแบบนั้น
ข้าจะแต่งกับเธอ
คยู
ลูกแม่ คยู
จริงหรือ?
เจ้าช่าง ทำให้แม่..
แทนด้วย
ข้ามีข้อแม้
อะไรวะเนี่ย
ในฮันยาง มีคนเยอะกว่าปลาซะอีก
มองหาอะไรวะ
บ้านเขาเหรอเนี่ย ช่างใหญ่กว่าที่ว่าราชการในเจจูเสียอีก
แล้ว ข้าจะได้เป็นนายหญิงในบ้านหลังนี้เหรอ
โทษทีๆ
ดูจากท่าทางซื่อบื้อของเจ้าเนี่ย เจ้าจะต้องเป็นขี้ข้าแน่ โบจินอยู่ข้างในใช่มั้ย?
ท่านเข้าไปไม่ได้นะ !
แค่ โบจิน, ยัยตัวปัญหา คนเดียว
นายน้อยข้าก็ยุ่งยากพอแล้ว
ทำไมท่านมาที่นี่ แทนที่จะอยู่ดำน้ำที่เจจูล่ะ?
โว้ย!
คนที่ส่งค่าเดินทางไปให้ต้องรู้สิ
ข้าจะไปรู้ได้ไงล่ะ?
เลิกพูดไร้สาระซะที และก็หลีกไปซะ !
โบจิน !
โบจิน !
จาง โบจิน !
โบจิน! ออกมาเดี๋ยวนี้ !
โบจิน !
โบจิน !
จาง โบจิน !
จาง โบจิน !
โบจิน !
โบจิน !
อะไรกันเนี่ยหา ?
โอ๊ะ, นายหญิง !
คือ.......
แม่ !
เป็นแม่จริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย ?
แม่ !
แม่หรือ?
ทำไมเจ้า !
เจ้าคิดว่ามาที่ฮันยางนี่ แล้วหนีได้หรือ?
คือ, ข้าก็ไม่ได้คิดว่าจะมาถึงฮันยางนี่
เรื่องมันผิดคาดน่ะ.....
เจ้าใส่เสื้อผ้าหรูเชียว?
ใส่เสื้อผ้าหรูแล้วเป็นไง ?
นางก็ยังขี้เหร่อยู่ดีแหละ
ต้องข้าเท่านั้นที่ใสเสื้อผ้าพวกนี้ถึงจะดูดี
แน่นอน, แน่นอน
งั้น, เจ้าคือ......?
เจ้าคือ.....
แม่ของโบจินหรือ?
ถูกต้อง
ข้าได้ยินมาว่า เด็กนี่มาจากครอบครัวของหัวหน้านักดำน้ำ
ใช่,
ท่านไม่รู้หรือว่าหัวหน้านักดำน้ำ เป็นนักดำน้ำเจ๋งสุดในหมู่บ้านซันบางน่ะ ?
นักดำน้ำหรือ?
ช่าย,
ท่านคงไม่รู้ล่ะสิ ว่าผู้หญิงน่ะเป็นนักดำน้ำในทะเล , หือ?
เก็บหอยเป๋าฮื้อ, เก็บสาหร่าย
และก็จับปลา
นางน่ะสุดยอดของสุดยอดเลย, หัวหน้านักดำน้ำ !
อะไรนะ ?
หอยเป๋าฮื้อ?
สาหร่าย ?
งั้น, หัวหน้านักดำน้ำก็หมายถึงพวกชาวบ้านที่ดำน้ำในทะเลเหรอ?
นายหญิง.....
ข้าว่าต้องมีอะไรผิดพลาด
ทำไมยัยเด็กชั้นต่ำ
ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนท้องละก็....
ท้อง? ท้องเหรอ?
เปล่า, เปล่านะ!
อะไรเนี่ยหา?
โบจิน, ในที่สุดเจ้าก็ก่อเรื่องใหญ่ขึ้นจนได้?
เปล่า, เปล่านะ! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ !
เจ้าหมายความว่าไง ที่บอกว่า "เปล่า" น่ะ ?
เรื่องมันคือว่า....
เจ้าหมายความว่าไง ที่ว่า "เปล่า" น่ะหา?
ก็ท่านเข้าใจผิด!
ข้าไม่เคยพูดออกมาจากปากข้านะ...
งั้น, คืออะไร?
เจ้าท้องกับเขาหรือเปล่าฦ
บอกมาตรง ๆ นะ !
คนถูกเนรเทศ, ข้าหมายถึง คุณชายปาร์ค คยู น่ะ....
เขาบอกข้าว่าให้บอกท่าน ว่าข้าท้องน่ะ
จะได้ไม่โดนท่านไล่ออกมาน่ะ.....
อะไรนะ?
เจ้าทำอะไรน่ะหา?
เอาคนพวกนี้ออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้ !
ไล่พวกชั้นต่ำนี่ออกไปจากบ้านข้า
ครับ, นายหญิง !
อย่ามาแตะตัวข้านะ, เข้าใจมั้ย?
ข้าจะเดินออกไปจากที่นี่เอง !
พวกชนชั้นสูงของฮันยางต้อนรับคนที่เดินทางไกลมาแบบนี้หรือ?
ข้ารู้มาว่าพวกชนชั้นสูงมักจะดูหมิ่นคน
โบจิน !
ออกไปจากบ้านผุ ผุ พัง พัง นี่กันเหอะ
ผุ ผุ พัง พัง ?
ผุ ผุ พัง พัง เหรอ ?!
ไล่พวกมัน ออกไปจากบ้านข้า เดี๋ยวนี้!
ครับ
ยัยเด็กจิ้งจอก....
ใครจะไปนึกว่ายัยเด็กนั่นอยู่ที่บ้านท่านผู้ตรวจการ
ยัยขี้เหร่ ทำตัวทุเรศ คุณชายปาร์ค คยู คงไม่ไปหลงชอบมันหรอก
ถ้าเป็นข้าละก็, มันต้องแตกต่างแน่นอน ใช่มั้ย, แม่ ?
แม่, แม่, งานนี้ข้าต้องให้ท่าเค้าละมั้ง
จัดการเลย !
แม่
อย่าไปสนใจเรื่องอื่น ๆ เลยนะ,
ได้โปรด อย่าบอกให้ข้ากลับบ้านะ
ให้ข้าทำอะไรก็ได้ แต่ขอ อยู่ที่นี่นะ....
นะ, แม่ นะ...... ได้โปรด
ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย นับแต่ที่มาถึงฮันยางน่ะ
แม่.... ข้ากลับบ้านแบบนี้ไม่ได้หรอก
คุณหนู
นี่เป็นโอกาสดีนะ ที่จะแสดงให้ท่านปาร์ค คยู เห็นถึงความมีน้ำใจของท่าน
เชิญทางนี้ครับ
ที่นี่มีห้อง 2 ห้อง และมีโต๊ะสนามด้วยนะ
มีโต๊ะไม้ด้วย
ที่ฮันยางไม่มีบ้านไหนที่ราคาเท่านี้อีกแล้ว
ท่านคิดว่าไง? ชอบมั้ย?
ห้องเล็กจัง
ห้องเก็บของนี่เล็กจัง
ไม่ใช่อย่างนั้น
ไม่ต้องทำแบบนี้หรอกค่ะ
ข้าไม่เป็นไรหรอก
งั้น, ตกลง
ขอบคุณ!
ขอให้โชคดีนะ !
ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือเรา, แต่ว่า..
ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะรับไว้หรือไม่
ข้ารู้ว่าไม่มีสิ่งใดที่ได้มาเปล่า ๆ
ข้าได้ยินมาว่าที่เจจู ท่านดูแลคุณชาย ปาร์ค คยู
ในฐานะคู่หมั้น, คนที่ข้าจะแต่งงานด้วยน่ะ...
คู่หมั้นเหรอ?
อย่างน้อยที่สุด นี่เป็นสิ่งที่ข้าสามารถทำได้
ฉะนั้น, ท่านไม่ต้องคิดว่าติดหนี้ข้าหรอก
ท่านคงเดินทางมาเหนื่อย, พักผ่อนเถอะ
อะไรฟะ?
นายน้อย !
ข้าบอกให้พวกเขามาแบบเงียบ เงียบ .....
ยังมาสร้างความวุ่นวายได้
เจ้ารู้มั้ย ว่าพวกเขาไปที่ไหน?
ขอบคุณที่มาครับ
ท่านคงยุ่งมาก, ทำไมต้องลำบากมาถึงนี่ด้วย?
ข้าต้องขอโทษแทนแม่ข้าด้วย ต่อเรื่องที่เกิดขึ้นตอนบ่ายน่ะ
อะไรทำให้ชนชั้นสูงอย่างท่านต้องมาขอโทษชาวบ้านอย่างพวกเรา?
พวกเราเป็นใคร, พวกชนชั้นล่าง, แตกต่างอะไรจากกระเป๋าเดินทาง?
จะโยนไปไหน หรือจะทิ้งก็ได้
ขอบคุณมากที่ดูแล โบจิน ลูกข้า
ข้าจะเกลี้ยกล่อมให้นางกลับไป ท่านไม่ต้องกังวล
นั่นไม่ใช่เหตุผล ที่ข้าขอให้ท่านมาที่นี่
โปรด อย่าได้เข้าใจความตั้งใจของข้าผิด
จะมีอะไรเข้าใจผิดล่ะ?
ถ้าข้าพาโบจิน กลับไปบ้าน, ท่านก็คงจะรู้สึกสบายใจขึ้น
นี่ไม่ใช่สาเหตุที่ท่านให้ข้ามาที่นี่เหรอ?
เพราะว่านางดื้อ, มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย
แต่, นางก็คงอยู่ที่ฮันยางได้ไม่นานหรอก
นับแต่นี้ต่อไป, ข้าแน่ใจว่านางจะไม่สามารถไปรบกวนท่านได้อีก
ดังนั้น, ท่านกลับไปได้แล้ว
กินนี่สิ!
ทำไมเจ้าทำอาหารพวกนี้ล่ะ?
หากเจ้าพยายามฝึกดำน้ำ
เจ้าก็คงจะเก่งได้ครึ่งของข้า!
ท่านแม่
ท่านลองชิมดูสิ
อาหารพวกนี้ข้าเรียนรู้มาตอนที่อยู่ที่ฮันยางนี่
แม่
ที่ฮันยางนี่ ข้าทำงานได้ตั้งหลายอย่าง
ที่นี่มีการค้าหลายอย่าง,
มีพวกนักแสดง,
มีพวกพ่อค้า
จริง ๆ นะ...
มีตั้งหลายอย่างที่ข้าอยากจะทำ
ถ้าเจ้าอยากอยู่ ก็อยู่ต่อสิ
แต่เมื่อไหร่ ที่เจ้ารู้สึกเหนื่อย, เราจะกลับทัมนา นะ
เจ้าเข้าใจมั้ย?
แม่
ขอบคุณค่ะ
มันจะต้องไม่เกิดขึ้นแน่นอน !
ข้ามั่นใจจริง ๆ นะ
นี่ปลาอะไรเนี่ย?
ปลาแมคเคอเรล,
นี่ปลาแมคเคอเรลเล็ก, และนี่เป็นปลาแมคเคอเรลใหญ่
ซื้อมั้ย?
อันนี้ดูเหมือนปลาแมคเคอเรลใหญ่(ปลาทะเล) แต่นี่เป็น ปลาน้ำจืดจริงๆ นะ
ปลาน้ำจืดเหรอ?
มันดูเหมือนปลาแมคเคอเรล,
แต่ถ้าท่านโรยเกลือและเอาไปทอดนะ, มันอร่อยสุดยอดเลย!