Tip:
Highlight text to annotate it
X
นำเสนอโดย Viki
เมื่อประมาณสามร้อยเจ็ดสิบกว่าปีที่ผ่านมา
อืมมม ประมาณคริสตศักราช 1640 ได้กระมัง
โชซอนอยู่ในช่วงการปกครองของพระราชาอินโจ
เป็นที่รู้จักกันว่า โชซอน เป็นอาณาจักรที่รักสันโดษ และไม่ค่อยต้อนรับประเทศอื่น ๆ
และก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ประเทศอื่นๆเลย
แม้ว่า ประเทศเพื่อนบ้านทั้งหลาย ได้แล่นเรือไปตามที่ต่างๆ กันหมดแล้ว
เพื่อจะได้ซื้อ ขายสินค้าที่พวกเขาต้องการกัน หรือแม้แต่ทำการขโมยซึ่งกันและกัน
มีโชซอนเพียงประเทศเดียวที่ไม่ยอมร่วมในกลุ่มการค้าขายสินค้านี้
ยังไงก็เถอะ เป็นแบบนั้นแล้วทำไมล่ะ?
ในทวีปยุโรปที่อยู่ห่างไกลออกไป มีคนมากมาย เริ่มอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับประเทศทางเอเชีย
วิลเลียม หนุ่มหน้าตาดีคนนึงที่ประเทศอังกฤษ มีความอยากรู้อยากเห็นอย่างรุนแรง
ว่าแต่ เค้ากำลังพยายามจะทำอะไรน้ากับโถปัสสาวะขอให้ทุกคน เดากันเอาเองนะจ๊ะ
1640เมืองไบรท์ตัน ประเทศอังกฤษ
มืด คืนที่มืดมาก
พิธีกรรมจัดขึ้นอย่างลับๆ ห่างไกลจากผู้คน..
ข้าสืบหาคนผู้นั้น..
ผู้ทีค่อนข้างหมกมุ่น และอ่อนแอ
โอ้ ความรู้สึกนี้ กำลังถูกปลดปล่อยออกมา
มันเหมือกับเสียงตีระฆัง ที่ดัง ก้องกังวาล
ความเจ็บปวด ร้าวลึก ซ่อนอยู่ข้างใน..
ถ่ายเทออกมาในที่สุด
ข้าคิดว่า ข้าสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจที่มาจากประเทศทางตะวันออกอันไกลโพ้น
ช่างทำให้มีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง..
ท่านรู้สึกได้จริงๆ เหรอ?
ท่านจะรออะไรล่ะ?
อะไรนะ?
จงร้องขอแล้วสิ่งนั้นจะเป็นของท่านจงค้นหามันแล้วท่านจะค้นพบ
เคาะ เเล้วประตูจะเปิดให้คุณ
ท่านแม่ ดีจังที่ได้เห็นท่าน..
มีอะไรผิดปกติเหรอครับ?
เจ้าเอาแต่เที่ยวเล่นทั้งวัน
และสะสมของพิลึกพวกนี้ไว้เต็มไปหมด
เจ้าจะเป็นเหมือนอันโตนิโอ ญาติของเจ้าไม่ได้หรือ เขาหาเงินได้เป้นกอบเป็นกําจากการขายพริกไทย
เยี่ยมเลย
ดีเลย เค้าคงช่วยให้ข้าได้เครื่องลายครามจากตะวันออกมากขึ้นอีก
อะไรนะ
อ้าาา..มันเจ็บนะ
อ้อ
เพื่อนของเจ้ามาหาแน่ะ กะลาสีคนญี่ปุ่นอะไรนั้นน่ะ
ยาน
ยาน
ยาน ในที่สุดข้าก็คิดออกแล้วนะ ว่าสิ่งนี้ใช้ทำอะไรได้
เครื่องลายครามชิ้นนี้เป็นแหล่งสะสมพลังวิญญาณใช่มั้ย?
ทั้งหมดนี่มาจากนางาซากิ
นางาซากิ?
อีกไม่นาน เส้นทางเดินเรือก็จะเชื่อมต่อญี่ปุ่นกับฮอลล์แลนด์
เป็นเส้นทางเครื่องเคลือบดินเผา
คล้ายๆ กับเส้นทางสายไหม...
ที่จะเป็นหนทางนำศิลปะของเอเชียตะวันออกเผยแพร่สู่ยุโรป
ยุคสมัยแห่งท้องทะเลได้มาถึงแล้ว
ที่นั่นจะต้องมีทรัพย์สมบัติมากมาย ที่รอให้ค้นพบ
ใก้ลๆ เกาะเจจู 1640 (อินโจ ปีที่18)
ดื่มน้ำหน่อยมั๊ย
ขอให้ข้าหน่อยเถิด
ดูเหมือนว่าชนชั้นสูง จะไม่มีอาการเมาเรือนะ
เคยมีคนพูดไว้ว่าพวกชนชั้นสูงจะไม่ร้องขออาหารแม้ว่าจะอดข้าวมา 3 วัน
ขอน้ำให้พวกเราหน่อยเถอะ ได้โปรด ได้โปรด
เกาะเจจู
นี่ จางโบจิน เจ้ากำลังทำบ้าอะไรอยู่น่ะ?
มุดหัวกลับลงน้ำไปในซะ
นี่เจ้าจะมาดำน้ำ หรือมาล้างหน้ากัน?
เอ้า กลับไปทำงานกันต่อได้แล้ว
โว้ววว
ก็อย่างที่พวกเจ้ารู้กันดีแล้วว่า...
หอยเป๋าฮื้อถูกใช้สำหรับพิธีบวงสรวงซึ่งเป็นสิ่งที่สืบทอดกันมา สำหรับนักดำน้ำฝึกหัด
นักดำน้ำฝึกหัด ใครที่เก็บหอยเป๋าฮื้อได้ที่ดีที่สุด
จะได้รับแต้มพิเศษเป็นรางวัล สำหรับการทดสอบเลื่อนระดับขั้น
จงจำไว้
นักดำน้ำฝึกหัด
ขอดูหน่อยซิ
วันนี้คูทบอนได้หอยเป๋าฮื้อตัวใหญ่ที่สุด
ทุกคนควรแสดงความยินดีกับนาง
วันนี้ข้าก็ไม่ได้หอยที่ดีที่สุดเหมือนเคยหรอก
ลูกสาวข้าเอง
เจ้าเก็บมาได้แค่นี้เองเหรอ?
นี่มันอะไรกันนะ?
นี่มันหอยเป๋าฮื้อหรือว่าหอยตลับเล็กๆกันนะ?
ข้าไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามันคืออะไรกันแน่
เจ้าเป็นลูกสาวใครกันนะ?
นี่ข้ากำลังจับ ปลากหมึกยักษ์อยู่รึไง?
ทำไมต้องเข้มงวดรึ?
ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเราต้องการหอยเป๋าฮื้อสด เพื่อใช้สำหรับพิธีบวงสรวง ดังนั้นเจ้าควรพยายามมากกว่านี้
แล้วนี่มันอะไรกัน?
เรามีของ คูทบอนอยู่แล้ว ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก
จริงด้วย จริงด้วย
นำนี่ไปที่งานพิธี แล้วอย่าลืมนำป้ายจินซังพีมาด้วย(ป้ายที่ใช้ในการลดหย่อนภาษี)
ข้าเหรอ?
ได้โปรดให้คนอื่นไปเถอะค่ะ
เร็วเข้า
ค่ะ
รีบไปทึ่ไร่กระเทียมกันได้แล้ว
ดูอยู่นั่น ลูกตาของเจ้าเกือบจะหลุดออกมาอยู่แล้วนะ?
เจ้าจะได้เห็นแบบนี้บ่อยๆ แล้วเจ้าคงจะเบื่อไปเอง
ทำไมไม่ขึ้นฝั่งซะทีล่ะ?
ขอน้ำให้ข้าหน่อย
ข้าบอกว่าขอน้ำหน่อยไง
เจ้าหนุ่มคนนี้พูดว่าไงนะ?
พวกเจ้านี่ไม่มีมารยาทเลยนะ
เอาเถอะ ข้าเป็นแค่ชนชั้นสูงที่ถูกเนรเทศ นั่นคงเป็นสาเหตุของความยุ่งเหยิงเพราะชนชั้น
ข้าต้องไปทางไหนล่ะ?
นำทางข้าไปที่นั่นด้วย
กังจิน
เจ้าค่ะ
ข้าอยากให้เจ้าจัดเตรียมอาหารสำหรับทุกคน
เจ้าค่ะ ท่านผู้เฒ่า
ท่านป้า
อ้ะ มาแล้ว มาแล้ว
จริงๆเลย เจ้าไปไหนมา ทำไมถึงมาเอาป่านนี้?
เจ้าไม่รีบมา แล้วก็ยังมาสายอีกด้วย
อ้า...กลิ่นน้ำมันนี่ทำให้รู้สึกดีจัง
เอ้า เอานี่ไป
โอ๊ะ จริงด้วยสิ ข้าเกือบลืมมันไปเลย
เจ้ารู้มั๊ย ต้องแลกหอยเป๋าฮื้อมากแค่ไหน ถึงจะได้ป้ายนี่มา
ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ?
อ้อ ข้าคิดว่าเรือกำลังจะออกหาปลาวันนี้
ดูเหมือนพิธีใกล้จะเสร็จแล้วนะ
เราน่าจะไปที่นั่นแล้วหาอะไรกินสักหน่อย
ไปกันเถอะไปมั้ย?
ถึงเราจะไปสายหน่อยก็ไม่มีใครรู้หรอก
เฮ้ย
ไร้ความรับผิดชอบซะจริง งานต้องมาก่อนสิ
เฮ้ย!
เอาล่ะ ทุกท่านเชิญรับประทานได้
ขอโทษนะคะ
ตายแล้ว...จะทำยังไงกันดีล่ะ
ข้าได้ยินมาว่านางล้มทับโต๊ะทำพิธี
อะไร? ใครกัน?
จะเป็นใครได้อีกล่ะ?
ลูกสาวของท่านชอย ,โบจินไงล่ะ
ใครนะ?
โบจินน่ะหรือ?
ทำไมต้องให้ข้าพูดเรื่องนี้นะ?เดี๋ยวข้าก็ปากเจ็บหรอก
จางโบจิน
ท่านแม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นนะ
ข้าเปล่านะ
ถ้าเจ้าแข็งแรงพอที่จะล้มทับโต๊ะพิธีเจ้าก็น่าจะดำน้ำได้ดีสิ
แล้วทำไมถึงไม่เคยได้อะไรมาเลย?
จางโบจิน
หยุดนะ
ได้โปรด ช่วยข้าด้วย
ไม่มีทางหนีไปได้หรอก
สหายทั้งหมดของข้าถูกถลกหนังหัวทุกคน
มีแต่ข้าที่รอด
นี่คือลูกสาวที่แสนงดงามของข้า
จงสละร่างกายของเจ้าซะ มันเป็นทางเดียวที่เจ้าจะมีชีวิตอยู่
เห็นเกาะนั่นมั้ย?
นั่นเกาะ Eight Island
ข้าเคยรอดจากสถานที่นั้นมาได้
เป็นเรื่องเมื่อ 28 ปีก่อน
มาดื่มกันเถอะ พวกเราใกล้จะถึงนางาซากิกันแล้ว
วิลเลี่ยมไปนางาซากิแล้วเหรอ?
แต่ข้าสามารถตามตัวเค้าให้พบได้ในทันที
ที่คือเงินงวดที่สาม
แล้วสัญญาล่ะ?
เจ้าจะได้รับส่วนที่เหลือ ถ้าสามารถพาวิลเลี่ยมกลับมาได้อย่างปลอดภัย ก่อนวันแต่งงาน
ยาน
ท่านเห็นอะไรในความมืดหรือ?
ท่านเคยได้ยินเรื่องเกาะ Eight Island รึเปล่า? มันน่ากลัวมั้ย?
ตอนนี้ท่านอยู่ไม่ไกลจากนางาซากิแล้ว
ท่านไม่ควรจะอยู่ที่นั่นนานเกินไปท่านก็รู้ ว่าข้าไม่สามารถรับรองความปลอดภัยให้ท่านได้
ทำไมพูดบ้าๆเช่นนั้น อย่างน้อยข้าก็ต้องได้เห็นอะไรก่อนกลับบ้าง(ภาษาดัชท์)
ท่านเรียนพูดภาษาดัชท์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ข้าขึ้นเรือลำนี้มากี่วันแล้ว?เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก
ท่านนี่ยอดจริงๆ(ภาษาญี่ปุ่น)
คิดถึงเจ้าจัง
สมบัติของข้า
ถ้าข้ากลับบ้าน ท่านแม่ต้องฆ่าข้าแน่
ข้าควรจะทำยังไงดี?
ทำยังไง ข้าจะได้ไม่ต้องทำงานนี้เพื่อมีชีวิตอยู่?
จะมีใครสักคนช่วยให้ข้าไปจากเกาะแห่งนี้ได้มั๊ยนะ?
ข้าคงดีใจมาก ถ้าคนๆนั้นมา...
เร็วเข้า
วิลเลี่ยม
วิลเลี่ยม
อ้าว โบจินรึ?
ท่านพี่จางดง
เมื่อวานท่านเห็นป้ายจินซังพี ตอนทำความสะอาดงานพิธีรึเปล่า?
แค่ล้มทับโต๊ะทำพิธียังไม่พอ นี่เจ้ายังทำป้ายจินซังเพหายอีกเหรอ?
ท่านเห็น หรือไม่เห็นเล่า?
ข้าไม่เห็นหรอก บางทีอาจจะมีคนเก็บไปแล้ว
ท่านพี่
ท่านจำเรื่องเมื่อวานนี้ได้มั้ย?
หนุ่มคนนั้น
ที่มีตาเฉียงๆ ตัวสูงๆ...แล้ว
ที่ดูคล้ายๆปลาดาบเงินน่ะ
อ๋อ คนที่ถูกเนรเทศมาน่ะเหรอ?
คนถูกเนรเทศ?
ขอโทษนะคะ
เมื่อวานมีคนที่ถูกเนรเทศมาที่นี่รึเปล่าคะ?
ท่านจำข้าได้มั้ยคะ?
เมื่อวาน ในงานพิธี
ถุงของท่านตก แล้วตอนที่ข้าจะเก็บมันขึ้นมา ข้าก็ทำป้ายจินซังพีหายไป
เฮ้อ คืนป้ายจินซังพีมาให้ข้าเถอะ
เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?
มันต้องตกอยู่ในถุงของท่านแน่ๆ
ดูเหมือนเจ้า จะเป็นพวกสามัญชนสินะ
เจ้ากล้าใช้คำพูดแบบนั้น กับข้าได้ยังไงกัน?
ถึงแม้จะไม่ได้รับการศึกษา
ก็น่าจะรู้ ถึงความแตกต่างของชนชั้น เรื่องระหว่างชายกับหญิงบ้าง
ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงเรื่องอะไรกัน
เอาป้ายจินซังพีมาให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ
เจ้าทำเรื่องบ้าอะไรกันฮะ?
ข้าแค่ขอดูหน่อย
ส่งเสียงดังอะไรกัน?
ท่านก่อเรื่องยุ่งเหยิงมากมาย ทั้งที่เพึ่งมาถึงได้ยังไงนะ
ท่านยังไม่ได้บทเรียน จากเรื่องที่ผ่านมาอีกหรือ?
ท่านทำให้ครอบครัวชนชันสูงต้องได้รับความอับอาย เมื่อท่านเกี้ยวพาราสีหญิงไปทั่ว
ท่านน่าจะรู้สึกสำนึกผิดบ้างนะ
อย่าปล่อยให้มันตกนะ
เจ้าคงจะคิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง
ไม่ใช่ความผิดของข้านะ
เป็นความผิดของเจ้าคนที่โดนเนรเทศมาตะหากล่ะ
ที่ทำให้ป้ายจินซังพีหาย และข้าล้มทับโต๊ะทำพิธี
ทั้งหมดเป็นความผิดของหมอนั่นตะหาก
เราไปหาเค้า แล้วถามให้รู้เรื่องกันเถอะ
เงียบเดี๋ยวนี้นะ
ล้มทับโต๊ะทำพิธียังไม่พอ
ยังไปนอนที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต
เอาแต่เที่ยวเล่น นู่นนี่ทั้งวัน จะกลับมาบ้านก็ตอนพระอาทิตย์ตก
แล้วอะไรอีกล่ะ?
เจ้าตะโกน เพราะไม่รู้ว่าป้ายจินซังพีลำดับที่ 5 มีค่าแค่ไหน
พวกเราต้องเสีย หอยเป๋าฮื้อใปตั้ง 100 ตัว
แล้วเจ้า ยังมาทำมันหายไปอีกรึ?
คืนนี้ ข้าจะให้เจ้ากินอาหารเป็นมิ้อสุดท้าย
แม่โบจิน
ข้าว่าพอได้แล้วล่ะ
นางคงสำนึกแล้ว ว่าทำผิดอะไรไปบ้าง
ท่านแม่
ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ
มีคนกล่าวว่า แม้แต่หนู เมื่อมันติดกับดัก..
มันยังรู้สึกได้ว่าทำผิดไป..
ดูสิ โบซอล ก็เห็นด้วยเหมือนกัน
จางโบจิน
ใครบอก ให้เจ้าลุกขึ้นได้หึ?
เฮ้ นี่
พอได้แล้ว ออกมาเร็ว
ส่งเค้าไปที่บ้านตระกูลจาง หมู่บ้านซันบัง
จะได้สอนให้รู้สำนึกซะบ้าง
ตั้งแต่ที่ข้าจากเมืองฮันยาง(โซล) มา เรื่องศีลธรรม ดูเหมือนจะเสื่อมไปมาก
ตั้งแต่วันนี้ ท่านต้องไปอาศัยอยู่กับชาวบ้าน
ข้าไม่ต้องกาารไปเป็นภาระให้กับใคร
ส่งข้าไปที่อื่นเถอะ ข้าสามารถดูแลตัวเองได้
ชนชั้นสูงที่มาจาก เมืองฮันยาง
ท่านจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองงั้นเหรอ?
แม้ว่า ข้าจะถูกเนรเทศมา
ข้าก็ยังเป็นคน ที่เกิดในชนชั้นสูง
แล้วข้าจะไปอยู่ร่วม กับพวกชาวบ้านได้อย่างไร?
พูดจาไร้สาระทั้งนั้น
ถ้าท่านลืมไปว่าโดนเนรเทศมา และยังมีเหตุการณ์ เช่นเมื่อวานเกิดขึ้นอีกล่ะก็
ท่านจะถูกขังให้อยู่แต่ในบ้าน
จงจำเอาไว้
รีบส่งเขาไปที่บ้านตระกูลจาง หมู่บ้านซันบัง
เกาะเจจู หมู่บ้านซันบัง
มีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านของโบจินเหรอ?
เห็นมีทหารอยู่ที่นั่น
ทหารเหรอ?
นั่นเป็นชุดสำหรับ คนที่ถูกเนรเทศนี่
น่าขันนะ
ท่านคิดว่า นี่เป็นที่สำหรับพักผ่อนหรือไง?
แล้วยังต้องคอยดูแล คนต่ำช้าแบบเขาด้วยรึ?
กล้าดียังไง
เจ้ากล้าเรียกข้าว่า คนต่ำช้างั้นรึ?
เช่นนั้น
สมควรมั๊ย ลูกพลับที่เน่าเสียหล่นจากต้น ต้องถูกยกมาในถาดเงิน?
คนที่ถูกเนรเทศ ที่เข้ามาอยู่บ้านข้า ต้องฟังอะไรก็ตาม ที่ข้าอยากพูด
อย่ามาทำตัวสูงส่ง และวางอำนาจ
ท่านข้าหลวง มีคำสั่งพิเศษให้เค้ามาอยู่ที่นี่กับเจ้า
ไม่ว่าเจ้าจะให้อาหาร หรือปล่อยให้อดตาย
กับเจ้าคนถูกเนรเทศ ที่ไร้ค่านี้ก็ได้
ตามแต่เจ้าต้องการ
อะไรนะ
ไร้ค่างั้นเหรอ?
พวกท่านจะทำแบบนี้กับเราไม่ได้นะ
ทำงานเหน็ดเหนื่อยในการดำน้ำทุกวัน ไม่เคยแม้แต่จะปล่อยให้ตัวแห้ง
มันลำบากจะแย่อยู่แล้วกับ การจัดเตรียมของไว้ส่งเป็นส่วย
แทนที่ทางการจะมาช่วยเรา
กลับทิ้งหนอนมาให้เราหาอาหารให้หรือ?
หนอนงั้นเหรอ?
กลับไปบอกทางการนะ
แล้วส่งข้อความนี้ให้ข้า
ข้าจะไม่ให้เค้าอยู่ที่นี่ฟรีๆหรอกนะ
เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน
ต้องลดภาษีให้หมู่บ้านซันบังของเรา
จำนวน 3 กล่อง(หอยเป๋าฮื้อ 300 ตัว)
แล้วข้าจะดูแลเจ้านั่นให้
แค่กล่องเดียวไม่ได้หรือ?
สองกล่องละกัน
อย่าเข้มงวดมากเลยน่า
อ้า ถ้างั้น...
ก็เอาเขากลับไปไปกับพวกท่านด้วย
ตกลง ข้าจะไปแจ้งให้
ไปกันเถอะ
ที่นี่ไม่เหมาะจะให้คนอยู่เลย
ห้องรับรองแขกอยู่ทางไหนล่ะ?
ข้าเดินทางมาไกล อยากจะพักสักหน่อย
ดูจากหน้าตอบๆแบบนั้น
เจ้าคงจะกินไม่มากเท่าไหร่
ข้าเป็นชนชั้นสูงมาจากฮันยาง
ฮันยางเหรอ?
ที่นี่คือเกาะทัมนา (เกาะเจจู)
เจ้าจงลืมเมืองฮันยางไปซะ
ถ้าเจ้าอยากมีข้าวกินก็ต้องทำงาน
ความเป็นชนชั้นสูงจะมีความหมายอะไรที่นี่
จงลืมมันไปซะ
พวกเจ้ามุงดูอะไรกันรึ?
นักดำน้ำควรไปก่อนที่มันจะสายนะ
ห้องนี้มีไว้ใช้ทำอะไรกัน?
ให้คนมาอยู่ห้องแบบนี้น่ะเหรอ?
คนที่ถูกเนรเทศมา คาดหวังจะนอนฟูกผ้าไหมหรือไง?
วันนี้ข้าไม่ต้องไปดำน้ำแล้ว
โอ๊ะ ท่านแม่
เดี๋ยวข้าจะไปที่ทะเลแล้วค่ะ
เจ้า
ยัยตัวดี
อะไรกัน? เจ้า...
ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?
ข้าคิดไว้แล้วว่าบ้านนี้ต้องมีอะไรประหลาดๆ
ข้าไม่แปลกใจเลยที่เจ้าเป็นลูกสาวบ้านนี้
งั้นเจ้ามาที่บ้านของข้างั้นรึ?
อ้า ใช่แล้ว
เอาป้ายจินซังพีคืนมา เร็วเข้า
ข้าบอกเจ้าไปแล้วนี่ ว่าข้าไม่รู้
ทำไมเจ้าถึงถามแต่เรื่องเดิมๆนะ เป็นปลาทองรึเปล่าเนี่ย?
ปลาทองเหรอ?
ถ้าเช่นนั้นเจ้ามาทำอะไรที่นี่?
พอได้แล้ว
ไม่มีใครอยู่เลยรึไง?
มาเอาขยะนี่ไปทิ้งเร็วๆเข้า
เจ้า
ไม่มีมารยาท
คนที่ต่ำต้อยเช่นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวข้า
แน่ล่ะสิ
ผู้หญิงสูงศักดิ์ในเมืองฮันยางเท่านั้นที่สามารถแตะต้องเจ้าได้
เจ้าบ้านี่
พอได้แล้ว
พ่อจ๊ะ
เจ้านั้นไง คนที่เอาป้ายจินซังพีของเราไป
ใต้เท้า คือว่า
พอได้แล้ว
ฟูกข้าอยู่ไหน?
แล้วเจ้าคิดว่านี่คืออะไรกัน?
ท่านใต้เท้า
ทำไมโยนที่นอนมาไว้ตรงนี้? เดี๋ยวมันก็สกปรกหมดหรอก
แม้ว่าที่นี่อากาศอบอุ่น
แต่ถ้านอนบนพื้นเย็นๆ ปากของท่านจะเบี้ยวแบบนี้นะ
โบจิน..ตะกร้าของเจ้าว่างปล่าว
นั่นแหละ ข้าว่าข้าน่าจะไปเก็บสาหร่ายแทนนะ
แม่ของเจ้าคิดว่าเจ้ากำลังดำน้ำอยู่ตอนนี้
ถ้านางรู้ว่าเจ้ามัวมาเตร็ดเตร่อยู่ที่นี่ล่ะก็...
ท่านพ่อ ข้าจะไปที่ทะเลแล้วล่ะ
ท่านอย่าลืมเอาป้ายจินซังพีคืนมาจากเจ้านั่นนะ
เอ่อ...
มีอะไรอยากจะถามข้าหรือ?
ทางนี้ ทางนี้
นี่ไง
ตรงนี้ ถ่ายของ ให้หมู
จริงสิ คนฮันยางสูงศักดิ์ คงทำเรื่องทั้งหมดไม่ได้ในครั้งเดียว
ถ้าเช่นนั้น...
ในตอนที่ พวกนักดำน้ำไม่อยู่ที่นี่
ท่านสามารถเห็นทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้
ค่อยๆ ถือแผ่นไม้นี่ไว้
ใช้พลังที่มี จากข้อมือ
โอ๊ะ
นี่มันอะไรนะ?
สาหร่ายทองเหรอ?
8 ปีที่ข้าดำน้ำมา
ในที่สุดข้าก็ทำได้
ทำไมข้าถึงได้พบสาหร่ายที่มีค่าเช่นนี้ได้นะ?
แล้วนั่นมันอะไรน่ะ?
ช่างน่าอัศจรรย์นัก
เจ้า ผมของเจ้า...
เป็นสีทอง
เป็นไงบ้าง?
อย่าได้โปรดเถอะ
จงสละร่างกายของเจ้าซะ มันเป็นหนทางเดียวที่จะมีชีวิตอยู่
ได้โปรด
อย่าฆ่าข้าเลยนะ
ทำยังไงดีนะ
ที่นี่คงเป็นเกาะ Eight Island
เจ้า...
พูดอะไรน่ะ?
ที่นี่ใช่เกาะ Eight Isand รึเปล่า?
เอ๋ อะไรนะ?
ที่นี่ญี่ปุ่นรึเปล่า?
ญี่...
ใช่ ญี่ปุ่น
จา..ปัง?
นี่ เจ้าพยายามจะบอกว่าหิวใช่มั้ย?
รอเดี๋ยวนะ
เจ้าผมทอง นี่เจ้าหิวมากงั้นเหรอ?
ทำไมผมเจ้าเป็นเช่นนั้นกันนะ?
ทำอะไรน่ะ?
ท่านลุง ท่านมาเพราะได้กลิ่นอาหารนี่เหรอ?
จมูกท่านนี่เหมือนสุนัขเลยนะ
ทานน้อยหน่อยละกัน ดูท่าเขาจะหิวมาก
เจ้าหนุ่มตาสีฟ้า
คะ?
เจ้าหนุ่มตาสีฟ้า
ท่านลุงคะ ท่านลุง ท่านเคยเห็นคนที่เหมือนเขามาก่อนเหรอคะ?
ดูผมนี่สิ มันทำมาจากทอง ทองนะคะ
ทำไมทองถึงออกมาจากหัวของชายคนนี้กันนะ?
ไม่น่าเชื่อเลย
ผมสีทอง
ถ้าเจ้าถูกจับได้ เจ้าจะต้องตาย
จริงเหรอคะ?
ท่านลุง ท่านพูดโกหกอีกรึเปล่าคะ?
ถ้ามีคนอื่นมาเจอ พวกนั้นจะพาเขาไปเมืองฮันยาง
แล้วเขาจะต้องตาย
เจ้าหนุ่มตาสีฟ้า ลุกเร็วเข้า
เราต้องไปที่ไหนสักแห่ง
ที่นี่เป็นสถานที่ลับของข้า
ตั้งแต่นี้ไป ท่านอยู่ที่นี่นะ
ท่านนอนตรงนี้ได้
อ๊ะ จริงสิ ข้าชื่อโบจิน โบจิน
เวอร์จิ้นงั้นเหรอ(***=สาวบริสุทธิ์)
พูดตามข้านะ โบจิน
นี่เจ้าบอกข้าว่าเจ้ายังบริสุทธิ์งั้นเหรอ?
ท่านล่ะ?
ข้าเหรอ?
ท่านชื่ออะไร?
ชื่อของท่านน่ะ
Me Tooเอ้อ ข้าก็เหมือนกัน
มีทูงั้นเหรอ?
ท่านชื่อ มีทู
ท่านชื่อ "มีทู" งั้นเหรอ?
ถ้ามีใครมาพาตัวท่านไป ใช้นี่ปาดคอมันเลยนะ
แต่ว่า ท่านไม่ควรปาดคอพวกเค้าหรอก
งั้น ใช้นี่ขู่เค้าก่อน แล้วแทง
จากนั้นก็วิ่งไปทางนู้น ตรงไปทางภูเขา
เข้าใจรึเปล่า?
แล้วนี่...
นี่เป็นของมีค่ามากที่สุดที่ข้ามี...
อย่าทำมันหายนะ
ถ้างั้น พรุ่งนี้ข้าจะเอาอาหารมาให้เจ้าทานละกันนะ
อย่าลืมที่ข้าพูดล่ะ
ซ่อนตัวดีๆล่ะ เข้าใจมั้ย "มีทู"
เจ้าห้ามออกไปข้างนอกนะ
ฮ่าฮ่าฮ่า
คนสูงศักดิ์เหรอ?
พวกเจ้าเห็นรึเปล่า?
เมื่อตะกี้ เค้าให้ความสนใจ และกระหายในตัวข้า..
ถูกมั๊ย..
แน่นอน..แม้แต่หนุ่มสูงศักดิ์ที่ถูกขับไล่ก็ต้องมีตา..
เค้าจะเลี่ยงข้าได้ยังไง?
เขาถูกเนรเทศมาเพราะไปยุ่งกับผู้หญิง
เขาต้องชอบผู้หญิงมากแน่ๆ
ที่เมือง ฮันยาง แม่ม้ายทั้งหลาย ยังยอมละทิ้งชื่อเสียง เพียงเพื่อที่จะได้เค้า..
ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายธรรมดา หรือ ชั้นสูง เค้าก็ดูมีราคาสมกับความหล่อเหลาของเค้า
ถูกแล้ว..ถูกแล้ว
ไปกันเถอะ
ไม่มีใครอยู่เลย..
เจ้าผู้ชายน่าขัน
ในนี้มีแต่หนังสือ...
เจ้าตัวยุ่ง..
เจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่?
ข้ากำลังค้นหาป้ายจินซังพีของข้า จะทำไม?
กล้าดียังไง ผู้หญิงชั้นต่ำเข้าห้องชายสูงศักดิ์
และรื้อค้นสิ่งของเค้า?
ว่าไงนะ..ห้องของชายสูงศักดิ์เหรอ?
ห้องไหนล่ะ?
ห้องนี้อ่ะนะ?
สำหรับคนที่มาอาศัยห้องเก็บของ อยู่ฟรีๆ อย่างท่าน
ฮึ..พอเลย รีบเอาป้ายจินซังพีของข้าออกมาได้แล้ว
จินซัง..จินซัง..
เจ้านี่ต้องเป็นสาเหตุของ "จิน ซัง" แน่ๆเลย (พวกที่ชอบทำตัวอยู่นอกกฎหมาย)
หยุดนะ..พอได้แล้ว
คืนหนังสือของข้ามา
เอาป้่ายจินซังพีของข้ามา
ถ้าท่านไม่เอามา..ข้าจะเผาหนังสือนี่
โอ้ ของข้า..นี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ ที่เจ้าทำกับชนชั้นสูง?
เจ้าเป็นบื้ออะไรอยู่?..รีบเลย..สาดเร็วเข้า
นี่..นี่..นี่..
หนังสือข้า โธ่ ไม่นะ
โอ้ว..ไม่
แหตกปลาที่ข้าถักมาตลอดทั้งปี
เพื่อที่จะมาถูกเผาแบบนี้ หรือนี่
พ่อค่ะ
ข้าขอโทษ
ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าคนถูกเนรเทศนั่น เรื่องทั้งหมดนี่คงไม่เกิดหรอก..
นั่นเป็นเพราะเจ้าหรอก
เจ้าทำลายหนังสือที่มีค่าของข้า..
จางโบจิน
คะ
เริ่มตั้งแต่วันนี้..เจ้าคนถูกเนรเทศนั่นอยู่ในความดูแลของเจ้า
ตั้งแต่นี้ไป ถ้าเจ้านั่นทำเรื่องดี หรือไม่ดี
ทั้งหมดเป็นความรับผิดชอบของเจ้า
จำไว้เลยนะ
โธ่เอ้ย..ท่านแม่..
นั่นไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
ไม่ยุติธรรมเลย
แม้ว่า ปลากะตักจะมีหน้า ปลาดาบเงินจะมีตา
ดั่งเช่นเจ้า เป็นคนถูกเนรเทศ ไม่ควรทำตัวให้เป็นที่น่ารำคาญ
หยาบคายมากไปแล้วนะ
ท่านกล้าดียังไงมาดูถูกข้า พาร์คกู?
ยังไงก็เถอะ คืนป้ายของข้ามา
เร็วๆสิ แล้วก็คืนป้ายของข้ามา
เมืองนางาซากิ
ยาน
ท่านแม่..
นี่เป็นรองเท้าญี่ปุ่น เรียกว่า เกตะ..
ข้าเกลียดที่เห็นท่านต้องใส่ชุดที่เปียกตลอดในวันที่ฝนตก..
ดูแลตัวท่านให้แห้งด้วยสิ่งนี้..
ข้าจะคิดถึงท่านผู้เป็นที่รัก..
ท่านแม่..
ข้าสัญญา ข้าจะไปไม่นาน..
นี่ข้าอยู่ที่ไหนกันแน่นะ?
ช่างเหลวไหล ไร้แบบแผน
รีบออกมา เดี๋ยวนี้เลย
ข้าตื่นแล้ว..ข้าตื่นแล้ว..
ข้าตื่นแล้ว
วันนี้..
ไปที่สวนส้ม แล้วก็ใส่ปุ๋ยให้ต้นไม้ทุกต้นด้วย
เราต้องใช้ผลไม้พวกนั้นเป็นค่าส่วย ให้ปุ๋ยอย่างสม่ำเสมอและระมัดระวังด้วย
ถ้าเจ้าไม่ไป..
รู้ใช่มั๊ยว่าจะเกิดอะไรตามมา..เข้าใจมั๊ย?
เอานี่ไปเดี๋ยวนี้นะ!!
ช่างไม่มีมารยาทเลย
เป็นไปได้ยังไง ที่ตัวยุ่งอย่างเจ้า จะมาสั่งให้ข้าทำนู่น ทำนี่?
ถ้าท่านไม่เชื่อฟังข้านะ..
ข้าจะไปฟ้องแม่ข้า..
พอได้แล้ว
ที่ได้ยินมา ข้าจำไม่ได้ ว่าต้องช่วยแบกของด้วย
นอกจาก..
ข้าได้ยินแค่ว่า ให้ไปที่สวนส้ม
จากนั้น ท่านต้องช่วยใส่ปุ๋ยด้วย
นี่!!
คราวนี้ ท่านบ้างแล้ว..
นี่มันอะไรน่ะ?
อึ
อึไง ท่านไม่รู้จักรึ?
อึ?
ท่านต้องใส่อึ แบบนี้
ต้นไม้พวกนั้นถึงจะโต..
เจ้าบ้านี่
ท่านจะไปไหน?
ท่านจะไปหลอกล่อสาวๆ อีกใช่มั๊ย?
ข้าล่ะสงสัยจริง ท่านตามข้ามาที่นี่ทำไมกัน
ท่านนั่นแล่ะ เป็นคนที่ไร้มารยาท
กินสิ เร็วๆ
เป็นคนต้องทานอาหารถึงมีกำลัง..
"มีทู" ท่านต้องทานเยอะๆนะ
ข้ากินมาบ้างแล้วล่ะ
อีกหน่อยเถอะ
ไม่เป็นไร ข้าไม่เจ็บ
ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่เป็นไรหรอก
เอาล่ะ
ข้าจะต้องทำไห้ได้
อะไรที่พวกป่าเถื่อนนั่นทำได้
มันไม่มีเหตุผล ที่ข้าจะทำบ้างไม่ได้ ถูกแล้ว?
สมบัติของข้า
เจ้าเอาอันนี้ไป
มีใครในหมู่บ้านนี้ที่ต้องซ่อนตัวภายใต้หน้ากากไหม?
ข้าอยากออกไปจากที่นี่จริงๆ
เจ้าต้องพาข้าออกไปด้วย
นั่นมันของข้า!
มันดูเหมือนผมของฝรั่งนะ
เจ้ากำลังซวยแล้ว พวกเขาจะมาจับเจ้า
แกเป็นใคร?